Eerste halte over vallende oogkleppen en het boeddhisme gemist! Geen erg, je vindt alles hier terug.
Vandaag, maandag 21 december 2020, tweede halte: al swingend van de Katholieke naar de Evangelische kerk
Dan zwaait de imposante deur van de Dekenij, Dekenstraat 15, open en word ik verwelkomd door ‘den deken’ van de huidige pastorale zone Halle
Het is alweer een zonnige najaarsdag. Miguel is er nog niet.
Nooit gedacht dat ik ooit bij den deken, eerwaarde heer Raymond Decoster, op bezoek zou gaan. Ik ben onder de indruk van het mooie statige gebouw, van het prachtige houtsnijwerk in de hal en van het vele licht in de ruime achterkamer die uitgeeft op de rustgevende tuin. Ik mag plaatsnemen aan de grote ovalen tafel. Er is zeker 2 x 1.5 meter afstand tussen ons.
…
Mijn schroom en ontzag voor deze hoeder van de Katholieke Kerk, die ik meestal alleen van veraf zie, ebt langzaamaan weg. 28 jaar lang is hij deken van Halle geweest. Vandaag is hij pastoor van de pastorale zone O.L. Vrouw van Halle. Hij zegt opgelucht te zijn dat hij nu reeds een aantal zaken kan doorgeven aan de nieuwe medepriester Servaas.
…
Achter uwe rug noemen we u gemakkelijkheidshalve ‘den deken’, floep ik er uit. Om mij meteen te generen. Hij blijkt niet verrast en zegt dat hij in de ogen van de goegemeente wel altijd deken zal blijven. Op mijn vraag hoe ik hem dan wel het best kan aanspreken, antwoordt hij: Zeg maar gewoon Raymond.
Plots veert hij recht. De rozenkrans! Vergeten, zegt hij; zoekt zijn kruk en weg is hij. Ik blijf alleen achter. Een blik op mijn smartphone leert me dat Miguel niet meer zal komen.
Raymond is alweer terug. Hoe hou je zo’n drukke agenda vol? Vraag ik ontzet. Dat weet ik zelf ook niet, antwoordt hij prompt. Al 45 jaar doe ik dit met volle goesting, alle dagen paraat en in het weekend meestal zelfs 5 Eucharistievieringen en een paar dopen.
Hoe vind je de kracht om door te gaan?, vraag ik. Ervaren, voelen… begint hij mijmerend. De mensen appreciëren mijn werk. Ik heb mij niets te beklagen, ik heb hard gewerkt. Wanneer je doet wat je graag doet, dan doe je graag verder: schrijven & (s)preken.
Dat Raymond een begenadigd spreker is, bewijst het feit dat de basiliek elke week goed vol zit. Hij uit zijn bekommernis over al die mensen die straks naar de mis komen en die, wegens de corona-beperking, niet naar binnen mogen. Ik kan ze niet verwittigen. Hij roept het haast uit en maakt een weids gebaar met zijn armen.
…
Binnen een paar jaar zal Raymond de dekenij verlaten. Met wat weemoed spreekt hij over de vorige deken, die hem heeft ingewijd en heeft begeleid in die eerste moeilijke jaren in Halle. Ik hoor vooral dankbaarheid. Dankbaarheid ook naar alle leken die hem al die jaren ondersteund hebben en die vaak de pluim verdienen die hij heeft gekregen. Op het dressoir achter hem staan vele gedenkkaartjes van vrienden die intussen zijn heengegaan. Op 1 jaar tijd 3 mensen verliezen die je nauw aan het hart liggen, dat zijn zware dobbers.
…
Ook fysiek eiste het leven een grote tol. Hij spreekt openlijk over zijn zware handicap. Niemand die dat weet, voegt hij eraan toe. Hij klaagt niet.
Voor mij zit nog steeds een zeer geëngageerd en gedreven man, een bruggenbouwer die in zijn jonge jaren al eens Roy Orbinson imiteerde. Een uitstekend sprinter op de 100m ook, een man die van thuis nooit voetballer mocht worden. Hij toont mij fier een zwartwit foto van toen hij jong was. Herken je mij?, vraagt hij. Schoorvoetend geef ik toe dat ik hem eigenlijk niet herken. Wel de bril, zoals Roy, er eentje had; ik zeg het niet luidop, ik denk het.
En over het interlevensbeschouwelijk event… Raymond geeft zelf een aanzet. Ge leert elkaar pas echt kennen bij een drankske, niet met een ritueel, dat is slechts een fragment.’ Ik sla het stante pede op in mijn geheugen om het in Miguel zijn oor te fluisteren.
Wat is de boodschap van het christendom? Naastenliefde, dienstbaarheid; doe aan anderen wat ge graag hebt dat ze aan u doen.
Welke boodschap hij nog wil meegeven?: Goed zijn in het kleine. Buitengewoon in het gewone, antwoordt hij.
Zijn levensleuze is: ‘Als het goede maar gebeurt…
Viering in de Evangelische kerk van Halle, Rodenemweg 165, 1500 Halle
Het is zondagochtend, 1 november 2020. Het ziet er regenachtig uit wanneer ik mijn fiets tegen de muur van de kerk stal.
Even later heb ik de indruk op een rock concert te zijn beland in plaats van in een viering bij de Protestanten. Een hippe band met dito zangeres in een vuurrood kleed geeft het beste van zichzelf. Ik aarzel om het luidop te zeggen maar doe het toch. ‘En ze hebben zich nog ingehouden’, voegt Geert er laconiek aan toe. Geert De Mets en Sam Vanweddingen dragen naast hun reguliere job de verantwoordelijkheid voor de Evangelische gemeenschap van Halle.
Hier geen hiërarchie, geen paus, geen bisschoppen, noch priesters. Er bestaat niet echt een structuur binnen de protestantse kerk. Er is wel versnippering, hoewel dit ook als rijkdom gezien wordt. De Bijbel is hun leidraad.
Iedereen is hier welkom, welke taal je ook spreekt, vernemen Miguel en ik. Letterlijk. Er wordt desgevallend gewoon vertaald. Niet alleen is er die openheid naar mensen binnen de eigen overtuiging, maar ook is er de nieuwsgierigheid naar anderen, betrokkenheid ook; vandaar de interesse in het interlevensbeschouwelijk event, benadrukt Geert.
Oef, een schietgebedje naar omhoog.
…
De zondagsdienst draait altijd rond drie dingen: muziek en zang, gebed en prediking. Vandaag is het Geert die preekt over ‘Zo vader zo zoon/dochter’. De viering wordt ‘live’ opgenomen zodat de gelovigen van thuis kunnen meeluisteren. Het is de laatste maal dat de viering echt zal plaatshebben, vernemen we. Men heeft lang getwijfeld of ze deze al dan niet zouden laten doorgaan. De eenzaamheid van een jonge man heeft de doorslag gegeven om toch nog éénmaal samen te komen. Miguel en ik uiten onze dankbaarheid dat we erbij mogen zijn. Ook hier voel ik me welkom.
…
Geen Christus aan het kruis, enkel een heel groot sober houten kruis siert de muur. Omdat Christus het lijden overstijgt. Hij stond op uit het graf en overwon de dood, licht Sam toe. God behoeft geen beeld, vervolgt hij. Jezus is onze God, Koning Heer en Redder. Ik weet niet goed wat zeggen en doe er het zwijgen toe.
…
Vooraan hangt een purperen doek die de hele wand beslaat. Daarop worden al de teksten van de liedjes geprojecteerd. Zo kan iedereen meezingen. Het kriebelt. De melodieën werken heel erg aanstekelijk. Mijn lijf gaat een eigen leven leiden. Ook Miguel zijn voet beweegt op het ritme van de muziek en bij nader toezien, blijken zowat alle loshangende voeten in de zaal in vrije beweging.
Het regent wanneer ik mijn fiets losmaak, maar binnen in mij schijnt de zon.
Het is dankzij Miguel dat ik deze reis kon maken. Hij opende de deuren. We gingen er, al dan niet samen, doorheen. Miguel Angel Estrada Romero, voor wie hem (nog) niet kent, is o.m. voorzitter van de Integratieraad in Halle. Onze reis stond in het teken van het interlevensbeschouwelijk event in de basiliek van Halle dat we dit jaar normaliter tijdens de november wereldmaand zouden brengen. Met dit event zouden we een eerste invulling geven aan het charter dat een jaar voordien was ondertekend door de verschillende levensbeschouwingen in Halle. De huidige corona-crisis besliste er anders over.
