Herfst, 2020, Halle
Pas wanneer oogkleppen afvallen… kan een andere wereld tevoorschijn komen… voetje per voetje
Het is alsof mijn reis langsheen de verschillende levensbeschouwingen mij deed doorstoten tot een diepere laag van de Halse werkelijkheid van vandaag. Mijn oogkleppen vallen af. Ik krijg een grondige update van mijn Halle, van oudsher bedevaartstad bij uitstek.
Op uitnodiging van Miguel Estrada Romero, deel ik graag een aantal fragmenten die ik optekende tijdens mijn reizen doorheen de stad Halle. Voor wie Miguel (nog) niet kent, hij is o.m. voorzitter van de Integratieraad in Halle.
Bedankt aan eenieder voor de gastvrijheid en de openheid, voor het vertrouwen dat ik mocht ervaren bij mijn bezoeken, de basis voor verbinding, het thema van de wereldmaand.
De laatste twee maandagen van 2020 komen telkens 2 levensbeschouwingen, actief in Halle, aan bod.
Maandag 14 december 2020: het boeddhisme
Mijn reis begint in het ZenBoeddhistisch centrum, Edingsesteenweg 455/457, Halle.
Het is zondag 20 september 2020, een stralende ochtend en ik zit op mijn fiets op weg naar een zazen-dag (= zitmeditatie) waarop ik ben uitgenodigd.
Kom tegen 8 uur naar de dojo (= plaats van beoefening) had Konrad Kosan Maquestieau gezegd.
Ik vergis mij van steenweg, vind tot mijn gelukkige verbazing een veldweg die de verbinding tussen de twee steenwegen maakt, en kom nog net op tijd ter plekke aan. Konrad, de rust zelve, staat in de deuropening en lacht me bemoedigend toe. Hij is de zenleraar van dienst en getrouwd met Annemie Genshin Van Attenhoven, zelf non en leerkracht boeddhisme. Samen geven ze het ZenBoeddhistisch centrum vorm. Samen zijn ze de eenvoud zelve.
…
Even later zit ik op het kussen dat mij werd toegewezen met mijn gezicht naar de muur. Bedoeling is om tijdens de zitmeditatie zo weinig mogelijk afgeleid te worden. Leren stil te blijven. Achter mij hoor ik van alles en ik weersta met moeite de drang om mij om te draaien. Mijn geest is voortdurend in beweging, de stilte nog veraf en toch ook zo dichtbij.
…
Vandaag wordt de hart soetra (= overgeleverde tekst in het Sanskriet) gereciteerd. We zitten intussen alweer met ons gezicht naar elkaar en dat zorgt op een of andere manier toch voor verbinding. Konrad leidt, Annemie bespeelt de instrumenten, met z’n allen volgen we de aangegeven cadans. Ook al kan ik de tekst meevolgen op papier, de boodschap ontgaat me. Dat is niet belangrijk legt Annemie me later uit. Het gaat om de oeroude klanken en om het begrijpen via meditatie. Ik heb de essentie compleet gemist.
…
Hier wordt niet echt gebabbeld tijdens de pauzes. Het is hier zo stil, zeg ik tegen Annemie. Ze lacht minzaam.
…
Volgt dan de Kin Hin. Dit is een trage wandeling op het ritme van de ademhaling die ons leert hier en nu aanwezig te zijn. Annemie heeft mij net de basisprincipes uitgelegd, de focus ligt op de voeten. Ik popel om op mijn blote voeten mee te stappen in het malse gras. Hé, wacht op mij, denk ik in stilte, wanneer ik eindelijk als laatste aansluit. Ik ben helemaal weg uit het Nu en probeer mij opnieuw te concentreren. Gestaag lukt het mij om mee te schrijden op het aangegeven ritme. Hoor ik daar een belletje? Ik ben afgeleid, laat mijn voeten voor wat ze doen en kijk op. Oh, wat mooi. Een stoet van een 10-tal mensen gehuld in zwarte kimono’s komt alweer mijn richting uit. Konrad loopt voorop. In het grootste stilzwijgen, met bijzonder veel gratie, ademend In, voetje, ademend Uit, voetje.
…
Deelnemen aan de maaltijd is een belevenis op zich en gebeurt gezeten op hetzelfde kussen. Ook hier geen gebabbel. … Doordat ik te laat stop heb gezegd heb ik teveel water in mijn bol voor de rituele afwas ontvangen. Wat nu? De man die instaat voor de dienst ziet mijn kleine strijd en lacht me toe. Discreet giet ik de overschot weg in een emmertje dat hij bij zich heeft.
…
Even later sta ik terug gelukzalig glimlachend buiten aan mijn fiets. Zondag is rituelendag.
…
De reis is belangrijker dan de bestemming, dixit Annemie.
*Miguel is er kind aan huis en dus helemaal niet jaloers, zal ik later leren.
Van de soberheid van de Japanse dojo gaat het naar het uitbundig kleurenspel van het Cambodjaanse Cultuurkring: Wat Amrit, Edingsesteenweg 622, 1502 Halle.
Had mij gebeld, ik woon vlakbij, zegt Miguel haast uitzinnig, wanneer ik hem enthousiast vertel dat ik de Cambodjaanse Cultuurkring heb bezocht. Hoe kon ik dat nu weten, Miguel, denk ik stilletjes. In mijn verbeelding en persoonlijke beleving is hij stiekem wat jaloers* dat hij er niet bij was en met reden.
Het is zaterdag 10 oktober 2020. De zon is gelukkig weer van de partij en ik ben precies op tijd. Tot mijn verbazing sta ik wel alleen voor de poort. Waar is dat feest? Achter het raam zie ik beweging. Monniken in oranje gewaden, ze kijken even nieuwsgierig naar mij als ik naar hen.
…
Even later loop ik tot mijn eigen verbazing rond in de tempel. Eén van de vrijwilligers leidt me rond. Ik voel me welkom en op mijn gemak. Met heel veel toewijding en op vrijwillige basis wordt hier gewerkt aan een gemeenschap, de Cambodjaanse, bestaande uit zo’n 30-tal gezinnen. Letterlijk en figuurlijk. Het is iets wat mij op elke halte van mijn reis zal opvallen. De onbaatzuchtige inzet van die vele vrijwilligers waarop elke gemeenschap rust.
Hoe vreemd moet het zijn, om ontsnapt aan de gruwel van het Pol Pot-regime, aan te komen in een grauw land waar alle kleur in de omgeving lijkt weggeveegd. Even vreemd is het voor mij om ondergedompeld te worden in de felheid van kleuren en beelden, die ik associeer met een land ver van hier. Waarom reizen mensen de wereld af? Om wat te zien? Ik ben amper een paar kilometer van mijn deur verwijderd en heb de reis van mijn leven.
…
Een trap brengt ons boven op de eerste verdieping. Ik volg het voorbeeld van mijn gids en doe mijn schoenen uit. De grond ligt bezaaid met tapijten. Het voelt zacht aan, ook al is het wat kil in de grote ruimte. We staan in de ruime tempelzaal en ik moet even met mijn ogen knipperen. Achteraan staat een beeld van een reusachtige boeddha. Gezeten in lotushouding flikkeren kleurige lichtjes als in een aureool om het hoofd van het 5 ton zware beeld. Verbaasd neem ik het beeld en het decor in mij op.
…
Hij staat wat op de achtergrond in de grote zaal en lijkt overal in het huis waar we gaan een beetje aarzelend mee te komen. Dan boven in de hoofdtempel zegt hij wat tegen mijn begeleider in het Cambodjaans, waarop deze voor mij vertaalt. Hij spreekt een beetje Nederlands en wil graag met je praten. Verrast kijk ik hem aan. We beginnen een gesprekje:
Boeddha is een koning, zegt hij. Het is diep graven in mijn geheugen, wanneer ik mij het verhaal van dit koningskind herinner. Door zijn vader ver weggehouden van alle lijden, ging prins Siddhartha Gautama, volgens de traditie op zoek naar de oorzaak van het lijden om uiteindelijk na vele jaren van omzwerving de verlichting te bereiken.
…
Mijn aandacht wordt getrokken naar de goudgekleurde, op elkaar gestapelde dozen, die zowat een vierde van de grote ruimte innemen. Het zijn de giften die eenmaal per jaar aan de Sangha (verwijst naar de gemeenschap) geschonken worden. Er zitten kleren in voor de monniken voor een heel jaar, begrijp ik van mijn vriendelijke gids. De pakjes mogen niet worden opengemaakt omdat er normaliter 5 monniken moeten aanwezig zijn en hier in deze tempel wonen er maar twee. Benieuwd hoe dat is afgelopen.
…
Het is dankzij Miguel dat ik deze reis kon maken. Hij opende de deuren. We gingen er, al dan niet samen, doorheen. Miguel Angel Estrada Romero, voor wie hem (nog) niet kent, is o.m. voorzitter van de Integratieraad in Halle. Onze reis stond in het teken van het interlevensbeschouwelijk event in de basiliek van Halle dat we dit jaar normaliter tijdens de november wereldmaand zouden brengen. Met dit event zouden we een eerste invulling geven aan het charter dat een jaar voordien was ondertekend door de verschillende levensbeschouwingen in Halle. De huidige corona-crisis besliste er anders over.
